31 MART HADİSESİ

   Ey paşalar, zabitler!
Bu onbir buçuk cinayetin şahidleri binlerle adamdır.
Belki, bazılarına İstanbul'un yarısı şahiddir.
Bu onbir buçuk cinayetin cezasına rıza ile beraber, onbir buçuk sualime de cevab isterim.
İşte bu seyyiatıma bedel bir hasenem de var.
Söyleyeceğim:
   Herkesin şevkini kıran ve neş'esini kaçıran ve ağrazlar ve taraftarlıklar hissini uyandıran ve sebeb-i tefrika olan ırkçılık cem'iyat-ı avamiyeyi teşkiline sebebiyet veren ve ismi meşrutiyet ve manası istibdad olan ve "İttihad ve Terakki" ismini de lekedar eden buradaki şube-i müstebidaneye muhalefet ettim.
   Herkesin bir fikri var.
İşte sulh-u umumî, aff-ı umumî ve ref'-i imtiyaz lâzım.
Tâ ki biri bir imtiyaz ile, başkasına haşerat nazarıyla bakmakla nifak çıkmasın.
Fahr olmasın, derim: Biz ki hakikî müslümanız.
Aldanırız, fakat aldatmayız.
Bir hayat için, yalana tenezzül etmeyiz.
Zira biliyoruz ki:  ﺍِﻧَّﻤَﺎ ﺍﻟْﺤِﻴﻠَﺔُ ﻓِﻰ ﺗَﺮْﻙِ ﺍﻟْﺤِﻴَﻞِ

   Fakat meşru, hakikî meşrutiyetin müsemmasına ahd ü peyman ettiğimden, istibdad ne şekilde olursa olsun, meşrutiyet libası giysin ve ismini taksın; rast gelsem sille vuracağım.
   Fikrimce meşrutiyetin düşmanı; meşrutiyeti gaddar, çirkin ve hilaf-ı şeriat göstermekle meşveretin de düşmanlarını çok edenlerdir.
"Tebeddül-ü esma ile hakaik tebeddül etmez." En büyük hata, insan kendini hatasız zannetmek olduğundan, hatamı itiraf ederim ki; nâsın nasihatını kabul etmeden nâsa nasihatı kabul ettirmek istedim.
Nefsimi irşad etmeden başkasının irşadına çalıştığımdan, emr-i bilmarufu tesirsiz etmekle tenzil ettim.
Hem de tecrübe ile sabittir ki: Ceza bir kusurun neticesidir.
Fakat bazan o kusur, işlenmemiş başka kusurun suretinde kendini gösterir.
O adam masum iken cezaya müstehak olur.
Allah musibet verir, hapse atar, adalet eder.
Fakat hâkim ona ceza verir, zulmeder.