Niçin "İnsanın hayat-ı hayvaniyeden aldığı lezzet bir serçe kuşunun lezzeti kadar değildir"?
Bu ifade, Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin Mesnevi-i Nuriye adlı eserinde geçmektedir.
İnsanın dünya hayatındaki bedensel, dünyevî zevklerinin sınırlılığını ve yüzeyselliğini vurgulamaktadır. “Hayat-ı hayvaniye” ifadesi, insanın sadece biyolojik ve bedensel ihtiyaçlarına dayalı bir yaşam tarzını ifade eder. Bu tür bir yaşam, yeme, içme, uyuma gibi hayvansal ihtiyaçların karşılanmasından ibarettir.
Bediüzzaman burada, insanın sadece bu bedensel zevklere odaklandığında, aldığı hazzın bir serçe kuşunun hazzından bile daha az olduğunu söylemektedir. Bunun nedeni, insanın sadece maddi yönüyle değil, aynı zamanda manevi ve ruhani yönüyle de bir varlık olmasıdır. Eğer insan yalnızca biyolojik ihtiyaçlarını gidermeye çalışırsa, varlığının asıl gayesini kaçırır ve derin bir tatmin hissi bulamaz. Oysa serçe gibi hayvanlar, kendi varlık gayelerine uygun olarak yaşadıklarında, daha doğal bir tatmin ve lezzet elde ederler.
Ayrıca bu ifadeler, insanın ruhani ve manevi yönünü ihmal etmemesi gerektiğine dair bir uyarıdır ve gerçek lezzetin ancak Allah'a yönelme, manevi ve ahlaki bir hayat yaşama yoluyla elde edilebileceğini ima eder.
Bediüzzaman yine aynı eserinde şöyle der;
Çünki insanda hüzün, keder, korku var, onda yoktur.
Fakat cihazat, hissiyat, duygular, istidadlar itibariyle hayvanların en a'lâsından fazla lezzet alır.
İnsanın şu vaziyetine dikkat edilirse anlaşılır ki: Bu kadar cihazat, bu hayat için olmayıp, ancak bir hayat-ı bâkiye için kendisine verilmiştir.
Ve keza insan saltanat-ı rububiyetin mehasinine nâzır ve esma-i kudsiyenin cilvelerine dellâl ve kalem-i kudretle yazılan mektubat-ı İlahiyeyi mütalaa ile mütefekkir olduğu cihetle, eşref-i mahlukat ve halife-i arz olmuştur.
İnsan kendisine verilen akıl,irade ve ruh gibi hissiyatlar, duygular ve cihazatlar vasıtasıyla, mahlukatın en şereflisi ve arzın halifesi durumundadır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder