İ'lem Eyyühel-Aziz!
Dünyada sana ait çok emirler vardır.
Amma ne mahiyetlerinden ve ne âkıbetlerinden haberin olmuyor.
.... Biri de bela ve musibetlerdir.
Bunlar zâildir, devamları yoktur.
Zevalleri düşünülürse, zıdları zihne gelir, lezzet verir.
Biri de, sen burada misafirsin ve buradan da diğer bir yere gideceksin.
Misafir olan kimse, beraberce götüremediği bir şeye kalbini bağlamaz.
Bu menzilden ayrıldığın gibi, bu şehirden de çıkacaksın.
Ve keza bu fâni dünyadan da çıkacaksın.
Öyle ise, aziz olarak çıkmaya çalış.
Vücudunu Mûcidine feda et.
Mukabilinde büyük bir fiat alacaksın.
Çünki feda etmediğin takdirde, ya bâd-i heva zâil olur, gider; veya Onun malı olduğundan yine Ona rücu eder.
Eğer vücuduna itimad edersen, ademe düşersin.
Çünki ancak vücudun terkiyle vücud bulunabilir.
Ve keza vücuduna kıymet vermek fikrinde isen, o vücuddan senin elinde ancak bir nokta kalabilir.
Bütün vücudun cihat-ı erbaasıyla ademler içerisinde kalır.
Amma o noktayı da elinden atarsan, vücudun tam manasıyla nurlar içinde kalır.
Biri de dünyanın lezzetleridir.
Bu ise, kısmete bağlıdır.
Talebinde kalâka düşer.
Ve sür'at-i zevali itibariyle aklı başında olan onları kalbine alıp kıymet vermez.
Dünyanın âkıbeti ne olursa olsun, lezaizi terketmek evlâdır.
Çünki âkıbetin ya saadettir, saadet ise şu fâni lezaizin terkiyle olur.
Veya şekavettir.
Ölüm ve i'dam intizarında bulunan bir adam, sehpanın tezyin ve süslendirilmesinden zevk ve lezzet alabilir mi?
Dünyasının âkıbetini küfür saikasıyla adem-i mutlak olduğunu tevehhüm eden adam için de, terk-i lezaiz evlâdır.
Çünki o lezaizin zevaliyle vukua gelen hususî ve mukayyed ademlerden adem-i mutlakın elîm elemleri her dakikada hissediliyor.
Bu gibi lezzetler, o elemlere galebe edemez.
Mesnevi-i Nuriye - 119
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder