"Ey insan!
Senin elinde bulunan nefis ve malın senin mülkün değil, belki sana emanettir.
O emanetin mâliki, herşeye kadîr, herşeyi bilir bir Rahîm-i Kerim'dir.
O senin yanındaki mülkünü senden satın almak istiyor.
Tâ senin için muhafaza etsin, zayi' olmasın.
İleride mühim bir fiat sana verecek.
Sen muvazzaf ve memur bir askersin.
Onun namıyla çalış ve hesabıyla amel et.
Odur ki, muhtaç olduğun şeyleri sana rızk olarak gönderiyor ve senin tâkatin yetmediği şeylerden seni muhafaza eder.
Senin şu hayatının gayesi, neticesi; o Mâlik'in esmasına ve şuunatına bir mazhariyettir.
Sana bir musibet geldiği vakit, de: اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ
Yani: Ben mâlikimin hizmetindeyim.
Ey musibet!
Eğer onun izin ve rızasıyla geldin ise, merhaba, safa geldin!
Çünki elbette bir vakit ona döneceğiz ve onun huzuruna gideceğiz ve ona müştakız.
Madem herhalde bir zaman bizi hayatın tekâlifinden âzad edecektir.
Haydi ey musibet!
O terhis ve o âzad etmek, senin elinle olsun, razıyım.
Eğer benim emanet muhafazasında ve vazifeperverliğimi tecrübe suretinde sana emir ve irade etmiş, fakat sana teslim olmaklığıma izin ve rızası olmazsa; benim tâkatim yettikçe, emin olmayana Mâlikimin emanetini teslim etmem!" der.
Lemalar - 119
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder