Bu metin, Bediüzzaman Said Nursî'nin Mesnevi-i Nuriye adlı eserinde vesveseyle baş etme yollarını ve vesvesenin insan ruhuna etkilerini açıklamaktadır. Vesvesenin kaynağı olarak şeytanın vesveseleri veya nefsin getirdiği zararlı düşünceler gösterilmiştir. Özellikle ibadet esnasında, kişinin aklına istem dışı gelen çirkin veya uygunsuz düşüncelerin aslında kalbe zarar vermediği, bu vesveselerle meşgul olup onlara karşı savaşmaya çalışmanın kişiyi yıpratacağı anlatılmaktadır.
Bediüzzaman, vesveseye karşı en etkili yöntemin, vesveselerle uğraşmak yerine onları görmezden gelmek olduğunu ifade eder. Tıpkı arılar gibi, vesveselere karşı ne kadar çok tepki gösterilirse, o kadar fazla hücum ederler; ancak önemsenmediğinde kendiliğinden uzaklaşırlar. Vesvesenin kalpten kaynaklanmadığını, dışarıdan gelen ve insana ait olmayan düşünceler olduğunu belirterek, bu tür vesveselere kişinin üzülmemesi gerektiğini vurgular. Aynı zamanda, bu tür düşüncelerin, ibadet ya da tefekkür anında bile insana zarar veremeyeceği belirtilir; çünkü bu düşünceler insanın kalbinden değil, şeytanın fısıltılarından gelmektedir.
Metafor olarak pis bir delikten gökyüzüne bakıldığında, o delikteki pisliğin bakılan manzaraya zarar vermediği örneği verilir. Bu, vesvesenin insanın gerçek niyetine ve kalbine zarar veremediğini ifade eder. Kişi, bu vesveselerin kendi kalbinin ürünü olmadığını bilirse, onlardan etkilenmeden, huzurla ibadetine ve düşüncesine devam edebilir.
Özetle, Bediüzzaman’ın önerisi, vesveseyle uğraşmamak, onları önemsememek ve asıl olarak ibadete odaklanmaktır. Bu tavır, vesvesenin insan üzerindeki etkisini azaltır ve kalbin temiz kalmasını sağlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder