Peygamber Efendimiz (asm) bir gün pek mahzun gelmişti. Mübarek simasını hüznün gölgesi bürümüştü.
Ashab-ı Kiram endişeyle sordu:
“Sizi hiç böyle kaygılı görmemiştik ya Rasulallah!”
Peygamber Efendimiz (asm) buyurdu ki:
“Sûr sahibi İsrâfîl sûr’u ağzına koymuş, kulağını da Allah’ın emrine açmış; ne zaman üflemekle emrolunsa derhal üfleyecek halde beklerken ben nasıl gülebilirim?”
Bu söz Ashab-ı Kirâma çok ağır gelince, Peygamber Efendimiz (asm): “Hasbünallahü ve ni’me’l-Vekîl” deyiniz.” buyurdu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder