İşin sırrı şu: Çocukla köprü kurmanın yolunu bulacağız... Hırpalayıcı bir durum olan zorla ekrandan koparmak çözüm değil. Doğrudan kapama yerine, çocuğu ekrandan koparmadan, onun alanına girerek yapacağız. Ekran başında olan çocuğun yanına geldik. Bir süreliğine yanına oturduk. Onunla arkadaş olmayı deniyoruz şimdi. Yargılayıcı ve tenkit edici, kusur arayıcı bir niyetle oturursanız çocuk bunu hissedebilir. Köprüyü kurmak zorlaşır.
Arkadaş gibi, onunla televizyon izlemeye başladık. Onun dünyasına girmeyi deniyoruz. Oyunumuz tutacak mı bakalım? Çok geçmeden, çocuk size açılacaktır. Siz de çocukla birlikte olayın heyecanına kendinizi kaptırın ki (bir süreliğine de olsa) kurulan senaryo gerçekçi olsun. Gerekirse oyun ya da film hakkında birtakım yorumlar yapmaya başlayın.
Doğrudan “Ne izliyorsun?” sorusu yerine, sanki olayı biliyormuş gibi ayrıntıya dair sorular daha faydalı olabilir. Tabi üretkenlik sizin ferasetinize ait. Önemli olan çocuğun gözü ile bakmaya ve yorumlamaya çalışmak. Gerekirse o film ya da oyun hakkında önceden kısa bir araştırma yapıp ön bilgi sahibi olun. Kaçıncı bölüm olduğu vs. gibi...
Anne babalarının kendi dünyalarına ortak olması ve kendilerine ilgi göstermeleri çocukların her daima hoşuna gider. Çocuk hipnoz olmuşçasına hâlâ ekranın içinde olabilir. Size dönmeyebilir de. Yine de vazgeçmek yok. İlgiyi daha da artıracağız. Başka sorular bulacağız.
Çocuğunuz size cevap vermeye ya da ekranda izlediği ya da yaptığı şey hakkında yorum yapmaya başladığında, çocuğun alanına girmeye başladınız demektir. Tebrikler!..
Çocuk sanal dünyasından “gerçek dünyaya” dönüyor demektir. “Çözüm süreci başlamıştır.” Yavaş da olsa sizin varlığınızı fark etmektedir. Köprüler kurulmaya başlamıştır.
İletişim başlamıştır, ama dopamin hormonu aniden düşmeyecektir. Bunu da bilelim. Ancak sihirli dönüşümün başlangıç noktasındayız. Şimdi bu andan itibaren, sizi dinleyebilecek noktadadır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder