ŞİKAYET DEĞİL SABIR VE ŞÜKÜR

 Başa gelen musibet ve hastalıklarda insanların şekvaya üç vecihle hakları yoktur.

   Birinci Vecih: 

   Cenab-ı Hak, insana giydirdiği vücud libasını san'atına mazhar ediyor.

İnsanı bir model yapmış, o vücud libasını o model üstünde keser, biçer, tebdil eder, tağyir eder; muhtelif esmasının cilvesini gösterir.

Şâfî ismi hastalığı istediği gibi, Rezzak ismi de açlığı iktiza ediyor.

Ve hâkeza...

مَالِكُ الْمُلْكِ يَتَصَرَّفُ ف۪ى مُلْكِه۪ كَيْفَ يَشَٓاءُ

   İkinci Vecih: 

   Hayat musibetlerle, hastalıklarla tasaffi eder, kemal bulur, kuvvet bulur, terakki eder, netice verir, tekemmül eder; vazife-i hayatiyeyi yapar.

Yeknesak istirahat döşeğindeki hayat, hayr-ı mahz olan vücuddan ziyade, şerr-i mahz olan ademe yakındır ve ona gider.    

Üçüncü Vecih: 

   Şu dâr-ı dünya, meydan-ı imtihandır ve dâr-ı hizmettir; lezzet ve ücret ve mükâfat yeri değildir.

Madem dâr-ı hizmettir ve mahall-i ubudiyettir; hastalıklar ve musibetler, dinî olmamak ve sabretmek şartıyla o hizmete ve o ubudiyete çok muvafık oluyor ve kuvvet veriyor.

Ve herbir saati, birgün ibadet hükmüne getirdiğinden şekva değil, şükretmek gerektir.

Evet ibadet iki kısımdır: Bir kısmı müsbet, diğeri menfî.

Müsbet kısmı malûmdur.

Menfî kısmı ise, hastalıklar ve musibetlerle musibetzede za'fını ve aczini hissedip Rabb-i Rahîmine ilticakârane teveccüh edip, onu düşünüp, ona yalvarıp hâlis bir ubudiyet yapar.

Bu ubudiyete riya giremez, hâlistir.

Eğer sabretse, musibetin mükâfatını düşünse, şükretse, o vakit herbir saati bir gün ibadet hükmüne geçer.

Kısacık ömrü uzun bir ömür olur.

Hattâ bir kısmı var ki, bir dakikası bir gün ibadet hükmüne geçer.

Lemalar - 9