Susmak da bir dildir. Bu dili anlamayan konuşmanın dilini de anlamaz. Anlayana cümlesiz, kelimesiz, sessiz en ustaca verilen bir cevaptır. Nitekim Mevlânâ “Anlayana anlatmazsan zulmedersin, anlamayana anlatırsan yine zulmedersin” demiştir.
Susmak bazen sustuğunuz kişi tarafından haksız olduğunuzu kabul ettiğiniz manasında algılanabilir. Yunus’un dediği gibi, “Edebim elvermez edepsizlik edene, susmak en güzel cevaptır edebî elden gidene”.
Bazen de insan konuşması gereken yerde susar, susması gereken yerde konuşur. Bir nevi kişiliksizliğin bir yansıması korkakların alçak bir silâhı oluverir yerinde olmayan konuşmalarda susmalarda.
Seni anlamamakta ısrar edenlere en iyi cevaptır susmak. Lâf anlamayana karşı sen susarsan Allah konuşur onunla.
O yüzden seni anlamayanla değil anlayanla konuşmak gerekir. O anlamayana anlayacağı dilden anlatmaya kadirdir.
Bazıları susarak mesajının iletilmeyeceğini düşünür. Oysa tam tersidir. Mesajınız en tesirli şekilde iletilmiştir.
Hasılı, Şemsi Tebrizi’nin dediği gibi, ‘Anladım ki derin ve esrarengiz olan her şey susuyor. Anladım ki susan her şey derin ve heybetlidir. Ya hayrı söylemek, ya susmak, yol iki. Lâkin hayrı söylerken de niyet halis değilse susmak tavsiye edilir.’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder